"නිම්තෙර ලඟ හිඳ "දෙවන දිග හැරුම.......!

"යනෙන මගතොට 
දකින ඉඳහිට
දුටුව නොදුටුව
සේම යනු මැන.
යළිදු මඟකදි
හමුවුනෝතින්
සඳවතියේ
මඟ හැරපන්නේ..."

මා ගෙට ගොඩ වෙත්දී අම්මා මා වීදුරුව ගැසූ ශබ්දය ඇසී දෝ උළුවස්සෙන් කර පොවා හිඳියාය.විසල් ප්‍රශ්නාර්තයක් ඈ වත පුරා තිබෙනු මා දුටිමි.

"මොකද පුතේ ?"
කියන්නට දහක් දෑ සිත පුරා කැකෑරුනද සියල්ල සිතෙහිම තිබෙන්නට හැර මගේ කාමරයට වැදී දොර වසා ගතිමි.
"මොකජ පුචේ තමයි,ඉහ තිබිච්ච තැනට කර එනකොට අම්ම අප්ප අමතක වෙන්න තව ඒ හැටි කාලයක් යන එකක් නැහැ"

බාප්පා පැමිණ සියල්ල ඔහුගේ වාසියට හරවා ගන්නා සැටි ඇසුනු මුත් එය නිවැරදි කරන්නට යන්නට මා නොසිතුවේ දෙකරුණක් නිසාවෙනි.ඔහු බීමත්ව සිටීමත්,මගේ වරදම උලුප්පා පෙන්වන බාප්පාට මා කෑගැසුවෝතින්, එයම ,ඔප්පු කරන්නට කදිම අවස්තාවක් වන නිසාවෙනි.

අප රකින්නට කියා බාප්පා ආ මුත්,හැමදා සේම එදාද තාත්තා ගේ පාරිතෝෂික දීමනාවෙන් ඉදෙන බත් පතට කිසිවකු අතක් වත් තැබුවේ නැත.බීමත් කම බාප්පාගේ කුසගින්න වලකාලූ අතර අම්මා මා නොමැති නිසාවෙන් යුත් දුකින් කෑවේ නැත.කරකියාගත හැකි යමක් නොමැති දුක,පසුතැවිල්ල නිසා මට කුසගිනි නොදැනින.

                                            ...................................................................

රාත්‍රිය අසුන්දර වුවද උදෑසන පැහැබර එකක්ම විය.

මමත් බිං කුන්ඩාත්,ගජමාත් පාසලට හැරෙන තැන වූ බෝක්කුව මත වාඩි වීසිටියෙමු.පාසල ඇරඹී පැය භාගයකට වඩාගත වී නොතිබෙන්නට ඇත.පෙරදා සිදු වූ දෑ නිසාවෙන් මට සියල්ල අපුලවී තිබින.

"කෝ බං මේ ලුය්යා තාමත් නැහැනෙ.මොන මඟුලක ගියාද මන්දා?"

ගජමාට නිහඬ බව කටු අනින්නට ඇත.

"ඒක තමයි බං... මේ ගොරකයා තාමත් නැහැ.අදත් අර 'ලොකු එක්කෙනාගෙ' ගෙදර රිංගලාද දන්නෑඅනිත් එක උදේම දෙක 'මරේ'ගෙ.එක පාරක් 'කච' ගෑවොත්,පීරියඩ් දෙකම 'කච'."

බිං කුන්ඩා සිය අත රැඳි සිගරට් කොටය බෝක්කුවෙන් පහල ගලා යන ජල පහරට අතහැරියේය.

"කව්ද බං මරේ ගෙ දෙක ඉවර වෙන්න කලින් යන්නෙ?තව ටිකකින් ලුය්යා එන්නෙ නැතෑ.කැන්ටිමට ගිහින් කාලා මරේ යන සිල්වා එන අතරේ පන්තියට ගිහින් ඉම්මු.ෂේප් නෙ වැඩේ?"

"ෂෙප් වෙන්නෙ නැහැ පිනා ට හෙම මාට්ටු වුනොත් .!"

කොහේදෝ සිට ලුය්යා ආවේ එසේ පවසාගනය.

"යමන් යමන් දැන් මරේ යන්නත් හිත හදාගන ඇති.සිල්වා එන්න කලින් වඩයක් ප්ලේන්ටියක් බඩට දාගන්නත් එපායෑ."

එක් වරම අප අසලින් ට්‍රේල් වර්ගයේ යතුරු පැදි කිහිපයක් මහා හඬින් තිරිංග දමමින් නතර කෙරින.අප සිව් දෙනා උනුනුන්ගේ මුහුනු වල රැඳි හැඟීම් පිරික්සුවා මිසකිසිවකු කිසිවක් කතා නම් කලේ නැත.

නිම්තෙර ලඟ හිඳ......පලමු දිගහැරුම.

...............................................................................................

ඉතින් අවසරයි............

ඈත පෙනෙන වෙරලුලන්ද ගුරුපාර සිතුවමක් කරමින් හිරු බැස යයි.රාස්සිගේ අව්ව වැටී සියල්ල රන්වන් පැහයට හැරී තිබේ.නටුවට බර වැඩි නිසාවෙන් අරලිය මලක් ගිලිහී බමරයක් මෙන් කැරකී බිමට වැටෙනු මම බලා සිටියෙමි.

කනත්තේ සිටිනුයේ අනාරධිතවම පැමිනියහුන් ය.ඔවුන් එහි ආ පසු තමා සමග එන්නැයි කිසිවකුට අඞගසන්නේ නැත.යන විට කිසිවකුට කියා යන්නේද නැත.මා ද කනත්තට සිතුනු  විටෙක පැමින සිතුනු විටෙක ආපසු යමි.වෙනසකට ඇත්තේ මා මියෙමින් ජීවත්ව හිඳීම පමනෙකි.

"තුෂිර ,තවත් ඉවර නැද්ද බං උඹේ ඔය ඇඳිල්ල?උඹලගෙ බාප්පා ආවොතින් හෙම පටන් ගනී කන් වලින් ලේ එනකම්ම දෙඩවිල්ල.දැන් ගෙදර ගියොත් හොඳ නැද්ද?"

වන්දනා,ඕ මගේ අසල්වාසිනියයි.

මගේ දුක,සතුට,පසුතැවිල්ල ආදී සියල්ලටම කන් දෙන්නී ඇයයි.

අම්මාට නැති අයිතියක් ඕ විටෙක මවා,මට ඔවදන් දෙන්නීය.

"ටිකකින් යනව වන්දනා.තාම ඉවර නැහැ."

"කාටද ඔය අඳින්නෙ?"

තුත්තිරි ඇනෙනවාට බියෙන් දණහිස දක්වා ගවොම හකුලා ගත්තී කනත්ත දෙසට ආවාය.අඩ නිරුවත් දඟ යුගෙහි තුත්තිරි ගෑවීමෙන් හීන් කිතියකින් වන්දනා පෙලෙනු මා දුටිමි.

"ඉර බහින වෙලාවට කනත්තකට තියා පාරෙවත් යන්නේ නැහැ ගෑනු ලමයි.උඹ ඒක නොදන්නවා වගේ එන හැටි."

"ඒ තනියෙන් බං.දැන් මෙතන හොල්මන් එක්ක කය්ය ගහන උඹව දැක්ක නම් ඔය කතාව හදපු කෙනා ඒක මකලා වෙන එකක් කියනව ෂුවර්."

"මම හිනාවෙන්නද?"

"හිනාවෙන්න නෙවේ,මම අහපු එකට උත්තර දීපන්.කාටද ඔය අඳින්නේ?"

වන්දනා මා නිම කරමින් හුන් චිත්‍රය දෙසට සුරත දිගු කලාය.මට ඈ අවුස්සන්නට සිතුනි.

"ගොනාට නම් නෙවේ"

ඕ මා පින්සල් සේදූ වතුර වීදුරුව අතට ගත්තීය.

"යකෝ මම ඇහුවේ ඔය අඳින චිත්‍රය කාටද කියලා?"

"ආආආ මේක මේ සාහිත්‍ය දිනයට එලි දක්වන බිත්ති සඟරාවට."

"මට උඹෙන් පොඩි කාරණාවක් තියනව අහන්න.හැබැයි මට ඇත්තම කියපන් හරිද?"

මම අඳිමින් වුන් පින්සල ආපසු ගෙන වන්දනා  දෙස හැරී බැලීමි.ගැඹුරු දෙනෙතින් ඕ මදෙස බලා හිඳියාය.

"යකෙක් දිහා බලනවා වගේ මොකද?මේක කනත්ත වුනාට මම යකින්නක් නෙවෙයි."

"මෝහිනී කියන්නෙත් යකින්නක් තමා."

"විහිලු නවත්තපන් බං තුෂිර...ආආ අන්න උඹගෙ බාප්පා එනවා.බෙල්ල සාක්කුවෙ.මටත් එක්ක කියන දේ කියන්න කලින් මම යනවා.හෙට ඉස්කෝලෙදි හම්බ වෙමු."

අඩියට දෙකට කනත්තේ සීමාව පැන, වන්දනා සිය මිත්තණිය සමග වෙසෙන නිවස දෙසට දිව ගියාය.නමුදු බාප්පා ගේ මත් වූ දෑස වසා පැනගන්නට නම් ඕ අපොහොසත් විය.

"ඒයි ....කුමාරිහාමි තනියෙන් දුවන්නෙ ඇයි  උඹේ ප්‍රේමවන්තයාවත් අරගනම දුවපන්.පැනලා යන්නෙ දෙන්නත් එක්කමයි..."

දෝතින් මුහුන වසා ගත්තී විලියෙන් දිව ගියාය.

"හිහ් බලාපල්ලකො මූ රවන හැටි....රව රවා ඉන්නෙ නැතුව දුවපන් උඹත් අරකිගෙ පස්සෙන්.එතකොටනෙ පිල්ම් එක හරියටම ඇට් කොලා වෙන්නෙ." 

තාත්තා මිය ගියායින් පසු මගේ යහපතට යැයි කියා බාප්පා අපේ ගෙදර පැමින පදිංචි විය.සැබෑවටම අපගේ ජීවිත වලට කනකොකා හැඬුවේ එදා සිටය.

"තාත්තගේ මල්ලි වෙච්ච පලියට අපි හැමදාම ඉවසුවට බාප්පේ,බීපු පලියට බලු කතා කියන්න එපා"

නෑ කමින් බාප්පා වුවද ඒ බීමත් නරුමයා පාමුල පින්සල් සේදූ වීදුරුව කුඩුවන්නට ගැසූ මම පිට කරගත නොහුනු කේන්තිය දුකක්ව නෙතු පුරා ගලත්දී ඇඳි සියල්ල කනත්තේම තිබෙන්නට හැර ගෙතුලට වැදීමි.

ආරම්භයක් නම් නොවන මුත්............

ish,a,g l,ska ,,,,,,,,,,,,,    ලියන්නට දහසක් දෑ තිබුනත් ලියeවෙන්නේ සෙමෙනි.මතකය පුරා ඔබ රෑදී සිටින බeවින්,අකාරුණිකව එය අවුස්සා ඔබ පෙලන්නටද සිත නොදේ.නමුදු දුකක්   නොසිතෙන්නේද ඔබටමය.කොතරම් පවුරු බeන්දත්,වටහා ගන්නාසේ අයeද සිටියත් සිත සිතන්නේ ඔබ ගeනමය.

දවසින් දවස ගෙවි ගොස් වසර ගණන් ද ගෙවි ගොසිනි.ඔබ දුර ගොස් අeති නමුදු මා තවමත් ඔබ තබා ගිය තeනමය. 'මෙච්චර දුරක් ඔයත් එක්ක ආවෙ,ඔයාව දාලා ආපහු යන්න නෙවෙයි අය්යෙ'

දිනක් ඔබ එසේ බස් රියක පෙම් මුල්ලේ හිද සeනසිල්ලේ දෙඩුවාය.මාද ඉන් අපමණ සeනසුනෙමි.එහෙත් ඒ කී කලකට නම් ද? සeබeවින්ම ඔබ මා දමා ආපසු ගියේ නeත,ඉදිරියටම ගියා මිස.නeවතුනේ මාය. තවමත් බලා ඉන්නේ ද මා පමණි.

මට නිරන්ජලා සරොaජිනී ගeයු ගීයක් සිහියට නeගේ.

'ඔබ අeදී යයි ඈත අහසේ

සරුන්ගලයක් සේ

මම බලා ඉමි නිසොල්මන් වී

පුරුදු ලෙස දුක සේ'

එදවස ආදරයේ පෙරපර ගලපන්නට ඔබ තරම් මා නොදeන සිටි වග නම් සබෑය. එහෙයින්ම ඔබගේ රුචි අරුචිකම් හා ඔබව තේරුම් නොගත්තා යයි කිසිවකු කීවොත් මා ඔහු හා තර්ක කරන්නට පeකිලෙමි.එසේමුත්,හිත පිරෙන්නට පෙම් කරන්නට නම් මා දeන උන්නෙමි.ඒ වග ඔබ හොදාකාරවම දeන උන් වගද මා දනිමි.

'එහෙම ගියොත් ඉතින් මම ඔයාව බලෙන් නවත්වා ගන්න හදන්නෑ.හeබeයි මම ලxකාවෙන් යනවා.මේ දේවල් දeක දeක මට ඉන්න හිත හදාගන්න අමරු වග ඔයා දන්නවනෙ'

'එහෙම වෙන්නෑ අය්යෙ.ඔයා මොනම හරි දේකට ලxකාවෙන් යනවා නම් ඒ යන්න ඔන මාත් එක්ක.'

මා සිත සහමුලින්ම අවුල්ය,කිසිවක් පිලිවෙලකට ගeලපී එන්නේ නeත.එය එසේ වූවා කියා ඔබට වeරදි කියන්නට ම'සිත නeවෙන්නේ නeත.

'ඔයාගෙ පeත්තෙන් හිතන්නෙ නeහ e කියල හeම වෙලේම කිව්වට ඔයාට මම කොච්චර ආදරේද කියල මට කියාදෙන්න තේරෙන්නෙ නeහ නxගි.වතාවක් දාලා ගිහින් බලන්න,මාව කොච්චර අවුල් වේවිද කියලා.'

මාගේ /කියාව හeර අනෙකුත් සියල්ලෙහි අeති අවුල් බව කෙතරම් දeයි දන්නේ මා පමණි.වතාවක් හෝ දුටුවහොත් ඔබද එය වටහා ගනු නියතය.

'මම ගියොත්නෙ ඔයා අවුල් වෙන්නෙ අය්යෙ.අපට එකතු වෙන්න පුලුවන් වේවි. හeබeයි මම කeමති නeහe  විහින් අවුල් වෙන්න හදනවට නම්'සදාදරණීය ශානුQ...............!

එකම වතාවක් පeමිණ මා නිවා නිරවුල් කරදෙනු මeන. එකම එක වතාවක්!