සතියකට පසු පාසල් යන්නට පෙරාතුව එළැඹි ඉරිදාවේ, වන්දනා මගේ සටහන් පොත් ද රැගෙන ආපසු ආවාය.ඕ මා පිලිබඳව බාප්පා ගෙන් විමසනු ඇසුනි.
"මගේ සල්ලි කන්න හිතාගන ඉගෙන නොගත්තට කමක් නැහැ කියලා ඔය ළමයාවත් කියනවානම් ලොකු උදව්වක්....ඔය ඇතුලෙ ඉන්නෙ.!"
මට නෑසෙන්නට වන්දනාට ඒ වග තුග බාප්පා නොකී වග මට හැඟුනි.
'කියන්නට ඇති දේ වටේ නොයවා කෙලින්ම කීවා නම් කොතරම් අගේ 'දැයි මට බාප්පාට කියන්න්ට සිතිනි.
අනෙක් කාරණාව නම් ,මගේ ඉගෙනුමේ බරපැණ බාප්පා දැරුවේ කවදාදැයි මා අසන්නේ කාගෙන්ද?
මා තීන්ත පිරි පින්සල නැවත වතුරේ එබුවේ නොමනාපයෙනි.
හෙතෙම ආපසු හැරී බැලුවේ මා දවා හලු කරන්නට තරම් බැල්මකිනි.
"ඇයි..?"
"මාව මුණ ගැහෙන්න එන අයට ඕන මාව මුණගැහෙන්න විතරයි.කාගෙවත් පුහු දේශනා උවමනා නැහැ..!"
බාප්පාට මා කී දේ විසල් කම්පනයක් ගෙන ආ බව ඒ දෙනෙත් වල අගේට ලියැවී තිබුනි.ඔහු මෙවැන්නක් කිසිවිටෙක බලාපොරොත්තු නොවන්නට ඇත.
"මට ආයෙමත් වතාවක් මේක මතක් කරන්න තියන්න එපා බාප්පෙ.."
මගේ මුරණ්ඩු කම ඔහුගේ විශ්මයට මෙන්ම නිහඬ ,පිටකරගත් නොහැකි කේන්තියටද හේතුවී ඇතිවග පමණක් මට නිරවුල්ව හැඟුනි.
"උ..උ..ඹ ..හුඟාක්..වෙනස්..වෙලා තුෂිර..!"
"මට වෙනස් වෙන්න වෙලා වන්දනා..,සිද්ධ වෙන වෙනසට සාපේක්ෂව..!"
" අරූට කියපන් මේ වහල යට ඉන්නවා නම් ඒ විදිහට ඉන්න කියලා..නැත්නම්.."
බාප්පා ගේ උස් හඬ මටකුස්සිය දෙසින් ඇසුනි. වන්දනාටද එය නෑසෙන්නට කාරණයක් නැත.ඇය මගේ මුහුණ බැලුවේ කුමක් අරභයා දැයි මට වැටහුනේ නම් නැත.
පිඟන් බිඳෙන හඬ එකිනෙක පරයා ඇසුනි.
" අරූට කියාපන් යකෝ මට මේ ගෙදර ඇති අයිතිය.කියපං...!"
වන්දනා ට නොදනීම වාගේ මගේ අතින් ඇල්විනි.ඒ දෑසේ වූ හැඟීම කියවා ගන්නට බොහෝ අසීරුය,බොහෝම අසීරුය.
ඈ අල්වා සිටි මගේ අත මම සීරුවට මුදවා ගතිමි.
" වන්දනා ,උඹ දැන් පලයං මම පස්සෙ එන්නම් කතාකරන්න..."
" කියපං යකෝ ...උඹේ බඩේ ඉන්නෙ මගේ ළමයෙක් කියලා..කියපං ඌට ...පරයා..!"
" අනේ තුෂිර ඔයා.... පව්.!"
අම්මා මහා හය්යෙන් හඬනු මට ඇසුනි.මගේ ඔලුවට යක්ෂයා එන්නට ප්‍රථම මම එක් වරක් පමණක් වන්දනාට කෑ ගැසීමි..
" දෙය්යන්ගෙ නාමෙට පලයං බං..පලයං ඉතින්..!"
"බැහැ ..මම යතොත් යන්නෙ ඔයාවත් අරගන..!"
ඕ මා කී දේ වැලි කැටයක් තරමට වත් මායිම් කලේ නැත.කලේ මගේ බඳ තදින් බදා උන්නා පමණි.
"ඔව්...ඔව් ..අරගන පලයං ඕකාව මගේ දෑහැට නොපෙනි....ඕකාට මදි පාඩු වෙලා තියෙන්නෙත්.......වෙන්නැතිනෙ.අරං පලයං ඉතින්.."
බාප්පා මගේ කාමරය අසලටම පැමිණ සිරිකිත කථාවකින් වන්දනාට දමා ගැසුවේය.
මම ආයාසයෙන් වන්දනාගේ මුහුණ බැලීමි.ඕ ලජ්ජාවෙන් හැකිලෙනු වෙනුවට සිතාගත නොහැකි තරමේ දිරියකින් උන්නාය.
" තුෂිර යමං බං ....යමං .කියනදේ අහපං..!"
මට මේ වනචර මිනිසාගේ මුව පොඩි කර දමන්නට සිත්වුවද අම්මාගේ නෙතින් ගලන කඳුලුත් වන්දනා ගේ දිරියත් ඉදිරියේ අවනත වන්නට සිදු විය.
අඩියෙන් අඩිය වන්දනා මා වත්තෙන් එළියට රැගෙන ආවාය.
පාරේවූ විදුලි පහන් කනුවේ ,හිතේ තිබූ කේන්තිය යනතුරුම ,හිසෙන් ලේ පනින තුරුම ගසාගත්තෙමි.නැවත නැවතත් ගසාගත්තෙමි.
දෑස් මතින් බේරෙන රුධිරය අතරින් මා දුටුවේ අම්ම සිහි විසඥව වැටෙන ආකාරයයි.
" මතක තියාගනින් ...මම ආයෙමත් එනවා ආයෙමත් දවසක එනවා..එදාට ගෙවන්න බලාඉඳපන්...මේ සේරටම."
සිරුරේ සියලුම ශක්තිය ගෙන ලේ පිරී තිබූ මුවින් බාප්පාට කෑ ගැසීමි.
