"නිම්තෙර ලඟ හිඳ " සිව්වන දිග හැරුම.....

"උඹලා හිතන්න එපා මේක මෙතනින් ඉවරයි කියලා...මේ පටන් ගත්තා විතරයි..ඒක දැනගනිල්ලා."

හේමන්ත ගේ කමිස කොලරයෙන් ඇල්ලූ තැනැත්තා යළි යළි පාරම් බෑවේය.

"තුෂිර මේ ........ගෙ කට තවමත් වැහිලා නැහැ වගේ.තව දෙක තුනක් වනලා යංද?"

ඕන්නෑ ගජං,සෙනග එහෙන් මෙහෙන් පිරෙන්න කලින් යමන් ස්කූල් එක ඇතුලට.නෝන්ඩි නොවී."

මා වෙනුවට හේමන්ත පිලිතුරු දුන්නේය. බොහෝම නිවීසැනසිල්ලේ පිලිතුරු දුන්නේය.

"උඹලට ගොඩක් ස්තූතියි මං වෙනුවෙන් ඉස්සරහට ආවාට.මාව මරන්න හැදුවත් මම කොහොමද බං ඌට ගහලා ගිහින් හෙට අර කෙල්ලගෙ මූන බලන්නෙ?  මොනවා කලත් ඌ දිලානි අක්කගෙ අය්යා.මම උඹලත් එක්ක උන්ට ගහන්න නාවට මොකුත් තරහක් තියනව නම් උඹලටතේරුන දවසක මට සමාව දීපල්ලා.ඒත් උඹලට අද උඹලට ඕවා තේරෙන්නෙ නැහැ මචන්."

හේමන්ත පාසල් පටුමගට හැරෙමින් කීවේය.ඊට පෙරාතුව විසීරී ගිය අපගේ පොත් පත් අප'තට දුන්නේ ද ඔහුය.කිසිදු හැඟීමක් තොරව අපිදු හේමන්ත පසුපස වැටීමු.පාසල් ගේට්ටුව අසලටම පැමිනෙනා තෙක් කිසිවකු කිසිවක් දෙඩුවේ නැත.අවසානයේ මුව විවර කලේ ගජමාය.

"උඹලා හිතනවාද අපිට මේ විදියට ස්කෝලෙට ගිහින් අද දවස කරදරයක් නැතිව ගත කරන්න පුලුවන් කියලා...?" 

"කව්ද බං අද ස්කෝලෙ ඉන්නෙ?මම උඹලට කැඩෙට් රූම් එකෙන් ඇඳුම් ඉල්ලලා දෙන්නම්.උඹලා අද ආපහු පලයල්ල,මම උඹලට නෝට්ස් කෙල්ලො ලව්වා ලියවලා දෙන්නම්.හරිනෙ?"

හේමන්ත සිත රැඳි සැළසුම විස්තර කලේය.

"මොන කෙහෙල්මලකින් හරි කමක් නැහැ මට ගෙදර යන්න ෂර්ට් එකක් හොයලා දියන් මචං.මේක ඇඳන් 'ජිප්සීස්'වගේ යන්න බැහැ පාරෙ...!"

මම කලහ කරත්දී ඉරුණු සුදු කමිසය පෙන්වා කීමි.එය ඉරී ඇත්තේ යළි පිළිසකර කළ නොහැකි අයුරිනි

'බ්‍රාස්ස්!!!"

"තුෂිර අයින් වෙයන් යකෝ ....රෝද හතරක්....අයින් වෙයන්...!"

ගජමා කෑගසත්දී ඒ මෝටර් රථය අප අසලටම පැමිණ තිරිංඟද තද කර අවසන්ය.,පහත් කළ පැති වීදුරුවෙන් මැදි වයසේ වූ බොහෝම කරුණාවන්ත පෙනුමැති පුද්ගලයකු හිස එළියට දැමුවේය.

"පුතාලා පාරෙ යත්දි ඔයිට වඩා සැලකිලිමත් වුනොත් හොඳයි නේද..?"

ඒ නිවුණු පෙනුමැත්තා පෙනුමටම ගැලපෙන ස්වරයකින් අප ඇමතුවේය.ඉඳින් අපගේ මදාවි කම් කිසිවක් නැගී සිටියේ නැත.

"සොරි අන්කල් අපි කල්පනාවක ආවෙ...!අන්කල් ස්කූල් එකටද යන්නෙ?"

හෙතෙමේ සිය සන්සුන් සිනාව නැවත වරක් පෑවේය.

"ඔව් පුතා...!මගේ දුව ඇඩ්වාන්ස් ලෙවල් කරන්නෙ...!"

"තාත්ති අපි යමුද...?"

නිවීසැනසිල්ලේ මෝටර් රථය තුලින් ගැලූ ගීතවත් හඬක් ඔස්සේ මගේ නෙතු දිව්වේය.

අදහන්න,

එහි උන්නේ මා මෙතුවක් දැකි සුන්දරම තැනැත්තියයි.සිත්තමකටත් වඩා ඕ සුන්දරය.