නිම්තෙර දහවන දිගහැරුම.

සතියකට පසු පාසල් යන්නට පෙරාතුව එළැඹි ඉරිදාවේ, වන්දනා මගේ සටහන් පොත් ද රැගෙන ආපසු ආවාය.ඕ මා පිලිබඳව බාප්පා ගෙන් විමසනු ඇසුනි.
"මගේ සල්ලි කන්න හිතාගන ඉගෙන නොගත්තට කමක් නැහැ කියලා ඔය ළමයාවත් කියනවානම් ලොකු උදව්වක්....ඔය ඇතුලෙ ඉන්නෙ.!"
මට නෑසෙන්නට වන්දනාට ඒ වග තුග බාප්පා නොකී වග මට හැඟුනි.
'කියන්නට ඇති දේ වටේ නොයවා කෙලින්ම කීවා නම් කොතරම් අගේ 'දැයි මට බාප්පාට කියන්න්ට සිතිනි.

අනෙක් කාරණාව නම් ,මගේ ඉගෙනුමේ බරපැණ බාප්පා දැරුවේ කවදාදැයි මා අසන්නේ කාගෙන්ද?
මා තීන්ත පිරි පින්සල නැවත වතුරේ එබුවේ නොමනාපයෙනි.

"බාප්පෙ..?"
හෙතෙම ආපසු හැරී බැලුවේ මා දවා හලු කරන්නට තරම් බැල්මකිනි.
"ඇයි..?"
"මාව මුණ ගැහෙන්න එන අයට ඕන මාව මුණගැහෙන්න විතරයි.කාගෙවත් පුහු දේශනා උවමනා නැහැ..!" 

බාප්පාට මා කී දේ විසල් කම්පනයක් ගෙන ආ බව ඒ දෙනෙත් වල අගේට ලියැවී තිබුනි.ඔහු මෙවැන්නක් කිසිවිටෙක බලාපොරොත්තු නොවන්නට ඇත.
"මට ආයෙමත් වතාවක් මේක මතක් කරන්න තියන්න එපා බාප්පෙ.."
මගේ මුරණ්ඩු කම ඔහුගේ විශ්මයට මෙන්ම නිහඬ ,පිටකරගත් නොහැකි කේන්තියටද  හේතුවී ඇතිවග පමණක් මට නිරවුල්ව හැඟුනි.
"උ..උ..ඹ ..හුඟාක්..වෙනස්..වෙලා තුෂිර..!"
"මට වෙනස් වෙන්න වෙලා වන්දනා..,සිද්ධ වෙන වෙනසට සාපේක්ෂව..!"

" අරූට කියපන් මේ වහල යට ඉන්නවා නම් ඒ විදිහට ඉන්න කියලා..නැත්නම්.."
බාප්පා ගේ උස් හඬ මටකුස්සිය දෙසින් ඇසුනි. වන්දනාටද එය නෑසෙන්නට කාරණයක් නැත.ඇය මගේ මුහුණ බැලුවේ කුමක් අරභයා දැයි මට වැටහුනේ නම් නැත.
පිඟන් බිඳෙන හඬ එකිනෙක පරයා ඇසුනි.
" අරූට කියාපන් යකෝ මට මේ ගෙදර ඇති අයිතිය.කියපං...!"
වන්දනා ට නොදනීම වාගේ මගේ අතින් ඇල්විනි.ඒ දෑසේ වූ හැඟීම කියවා ගන්නට බොහෝ අසීරුය,බොහෝම අසීරුය.
ඈ අල්වා සිටි මගේ අත මම සීරුවට මුදවා ගතිමි.
" වන්දනා ,උඹ දැන් පලයං මම පස්සෙ එන්නම් කතාකරන්න..."

" කියපං යකෝ ...උඹේ බඩේ ඉන්නෙ මගේ ළමයෙක් කියලා..කියපං ඌට ...පරයා..!"

" අනේ තුෂිර ඔයා.... පව්.!"

අම්මා මහා හය්යෙන් හඬනු මට ඇසුනි.මගේ ඔලුවට යක්ෂයා එන්නට ප්‍රථම මම එක් වරක් පමණක් වන්දනාට කෑ ගැසීමි..

" දෙය්යන්ගෙ නාමෙට පලයං බං..පලයං ඉතින්..!"

"බැහැ ..මම යතොත් යන්නෙ ඔයාවත් අරගන..!"

ඕ මා කී දේ වැලි කැටයක් තරමට වත් මායිම් කලේ නැත.කලේ මගේ බඳ තදින් බදා උන්නා පමණි.

"ඔව්...ඔව් ..අරගන පලයං ඕකාව මගේ දෑහැට නොපෙනි....ඕකාට මදි පාඩු වෙලා තියෙන්නෙත්.......වෙන්නැතිනෙ.අරං පලයං ඉතින්.."

බාප්පා මගේ කාමරය අසලටම පැමිණ සිරිකිත කථාවකින් වන්දනාට දමා ගැසුවේය.

මම ආයාසයෙන්  වන්දනාගේ මුහුණ බැලීමි.ඕ ලජ්ජාවෙන් හැකිලෙනු වෙනුවට සිතාගත නොහැකි තරමේ දිරියකින් උන්නාය.

" තුෂිර යමං බං ....යමං .කියනදේ අහපං..!"

මට මේ වනචර මිනිසාගේ මුව පොඩි කර දමන්නට සිත්වුවද අම්මාගේ නෙතින් ගලන කඳුලුත් වන්දනා ගේ දිරියත් ඉදිරියේ අවනත වන්නට සිදු විය.

අඩියෙන් අඩිය වන්දනා මා වත්තෙන් එළියට රැගෙන ආවාය.

පාරේවූ විදුලි පහන් කනුවේ ,හිතේ තිබූ කේන්තිය යනතුරුම ,හිසෙන් ලේ පනින තුරුම ගසාගත්තෙමි.නැවත නැවතත් ගසාගත්තෙමි.

දෑස් මතින් බේරෙන රුධිරය අතරින් මා දුටුවේ අම්ම සිහි විසඥව වැටෙන ආකාරයයි.

"  මතක තියාගනින් ...මම ආයෙමත් එනවා ආයෙමත් දවසක එනවා..එදාට ගෙවන්න බලාඉඳපන්...මේ සේරටම."

සිරුරේ සියලුම ශක්තිය ගෙන ලේ පිරී තිබූ මුවින්  බාප්පාට කෑ ගැසීමි.

නිම්තෙර...,නවවන දිග හැරුම.

නිවස ඉදිරිපිට කනත්ත අරලියා සුවඳින් පිරී ඇත.කනත්තේ නිස්කලංක බව රාස්සිගේ අව්වෙන් වර්ණවත් වී මගේ සිතුවිලි සිත්තම් බවට හරවමින් හිඳී.කවදා නමුත් එන්නට වෙන,එහෙත් කිසිදු අයිතියක් නැති මේ බිම් කඩේ ඉන්නාවුන් හුදෙකලාව තදින් ප්‍රියකරන්නෝ වෙති.ඔවුන් හා ඇසුරට කිසිවකුට ආරාධනා නොකලත් අනාරාධිතව එන්නෙකුට ඔවුන් කරදර කරන්නේ නැත.
"තුෂිර මම උඹව ගෙදරත් බැලුවා...අම්ම තමයි කිව්වෙ මෙතන බලන්න කියලා.අරලිය ගහේ මල් පිපිලා හින්දද මන්දා මෙතන මාර සුවඳයිනෙ .උඹට බය හිතෙන්නෙ නැත්ද බං මෙතනට  ?"
"බය හිතෙන්නෙ මොකටද බං..? ජීවත්ව ඉන්න සමහරු තරම් මේ හොල්මන් නරක නැහැ."
"විශේෂයෙන්  උඹලගෙ බාප්පා තරම් නරක නැතුව ඇති.ඒත් ජීවතුන් අතර තාමත් ඊට වඩා හොඳ මිනිස්සු ඉන්නවා."
මට අහේතුකවම,අප පහර කෑමට ලක්ව හිඳියදී උදව් කළ ඒ කාරුණික මිනිසා සිහිවිණි.

දෙවියන්, දෙවියන් වී ඇත්තේ යක්ෂයා නිසාවෙනි.
" මම ටිකක් විතර බිසි.මගෙ අසල්වැසි ගෑණු ළමයා මාව හොයාගන ,මේ බයේ ගැහි ගැහි කනත්තට ආවෙ ඇයි?"
"ම්..ම්..ම්.ම්ම් මේකයි,උඹෙයි ,හේමන්තගෙයි පොත් ගෙනත් දුන්නොත් අපට පුලුවන් 'සතියෙ නිවාඩුවෙ' මග ඇරෙන නෝට්ස් ටික ලියලා දෙන්න.බිමල් ගෙයි නිශාන්තගෙයි නෝට්ස් නදීලා ලියන්න පටන් අරගන."

"ඒක නම් ලොකූම පුණ්‍යකර්මයක්.! ඒත් උඹට පුලුවන්ද දෙන්නෙක්ගෙ නෝට්ස් ලියන්න..? ඇරත් මම කරන සබ්ජෙක්ට්ස් වෙනස්නෙ..!"

"ම්.ම්.ම් මෙහෙම කරන්නම්, මමයි හෙමන්තයි එකම සබ්ජෙක්ට්ස් කරන නිසා මම උගෙ ඒවා ලියන්නම්.උඹේ ඒවා 'ශානුකා' ට දීලා ලියවන්නම්.ඒකිත් උඹේ ටයිප් ම තමයි."

'ශානුකා'

මට අර ලොකු ආඩම්බරකාර ඇස් ඇති රුවැත්තිය සිහිවුණි.

'ෂර්මිලා තාගෝර්'...?එයාද?

මගේ තියුණු බැල්ම වන්දනාගේ නෙතු විනිවිද යනු දුටිමි.

"ෂර්මිලා තාගෝර් වගේද ෂේප් එක...?ලොකු ඇස්..? නළල වෙහෙරක් වගේ..කොණ්ඩෙ දිගයි..? "

මගේ ප්‍රශ්නාවලියෙන් ඈ මොහොතකට කම්පනය වූ සේය.තවත් මොහොතක් දෙකක් ගත් වන්දනා,සෙමෙන් එහෙත් ස්ථිරව හිස පහලට වැනුවාය.

"මට ..මට උඹෙ පොත් ටික දෙනවද ..පරක්කු වුනා.."

වන්දනා උන්නේ කැළැඹිලිමත් සිතිනි.මා කී දේහ ලක්ෂණ සනාථ කල ඕ ඒ දේහ ලක්ෂණ ඇත්තී දුටුවේ කොහිදීදැයි මගෙන් ඇසුවේ නැත.

මසිත මේ යයි පහදා කිව නොහැකි සිතිවිල්ලක් නිසා පීඩාවට පත්විනි.චිත්‍ර ඇඳීමට ගත් ආම්පන්න හකුලා ඇසිරූ මා වන්දනා හිඳියදීම ආපසු ගියෙමි.

විනාඩි කිහිපයකට පසුව මා මාගේ සටහන් පොත් රැගෙන එත්දීද වන්දනා එතැනම සිටියාය.

 ඇගේ වත පුරාම වූයේ 'මහ මුහුද' වැනි හැඟීමකි.

"තුෂිර ...අපේ වයසෙ අනික් වුන් මුළු ඇඟෙන්ම හිනා වෙත්දි  උඹ හිතෙන් අඬනවා.ඒත් ..මූනිච්චාවට හරි උඹත් හිනාවෙන වෙලාවක් තියනවා.'ශානුකා'හුඟක් පොහොසත්....මම කැමති නැහැ බං අර තත්පර බාගෙට හරි උඹේ මූණට එන හිනාවත් උඹෙන් ඈතට යනවට....!"

ආපසු හැරෙන්නට පෙරාතුව ඕ මගේ වැළමිටට මඳක් ඉහලින් අල්වා ගත්තීය.මට උණුහුමක් දැණුනි.

අදහන්න,

මා කිසිදිනක නොවිඳි සොයුරියකගේ,

වැඩිමහල් සොයුරියකගේ උණුහුම ඒ අත්ලේ ගැබ්ව තිබුණි.

 

අට වන දිග හැරුම.....

ඇඳිරි වැටී තිබුනද ,මගේ ජීවිතය තරම්  හාත්පස අඳුරු නැත.මම හේමන්තගේ නිවසේ විදුලි සීනුව තදින් ඔබා අතහැරීමි.හදිස්සියෙන් මෙන් දිව ආ හේමන්ත ගේ මව් මට දොර හැරියාය.
බෙහෙවින් කරුණාවන්ත තැනැත්තියක වූ ඇය මා දුටු සැණින්ම මුව පුරා හිනැහුනාය.

අව්‍යාජව හිනැහුනාය.
"දරුවො කොහෙද මේ තුවාලත් තියාගන රවුම් ගහන්නෙ?පුතා පහුගිය දවස් දෙක තුනේම ඔයාලගෙ ගෙවල් පැත්තෙ ගියා.ඔයාගෙ කාමරේ ජනෙලේ වහලලු තිබුනෙ.එන්න ඉඳගන්න" 

කිසිවකු මා ඇති නැති වග දැන ගන්නේ මා විවෘතව තබනා කවුළුවකිනි.පසුගිය තෙදින පුරා දවසින් වැඩි කාලයක් එය වසා තිබුනි.
පහුගිය ටිකේ අඳින්න බැරි වුන බැනර් වගයක් අඳින්න ගියා නැන්දේ.චිත්‍ර කථා වගයකුත්  තිබුනා ඒවත් දුන්නා කොලඹ ගිහින්."
මා හිඳගන උන් අසුන අසලටම වී ඕ මගේ හිස අතගෑවාය,මට ඒ සෙනෙහසට ලෝබ සිතිනි.
මම හිස එහෙමම ඇගේ බඳට හේත්තු කළෙමි.

"ඔයා දුක් විඳිනවා වැඩියි පුතා.මටයි හේමන්තගෙ තාත්තටයි ඔයාව වැඩි නැහැ.ඔයා එන්න මෙහාට මම විසි තිස් වතාවක් ඔයාට මේ කතාව කියලා ඇති."
ඈ ආඩපාලි කීවාය .සැබෑය,එහෙත් මා අසරණයකු විය යුත්තේ මගේ හිතටත්,මා නොතකන අම්මාටත් පමණක් විය යුතුය.
"තව අවුරුදු එකහමාරයිනෙ නැන්දෙ.මාස දහ අටයි.ඒ ලෙවල් වලින් පස්සෙ මම පත්තරේට ෆුල් ටයිම් යනවානෙ,ඊට පස්සෙ මම නැන්දලට සලකන්නම්කො මේ කරන උදව් වලට."

අම්මාට අකීකරු වුවද මා අරණායක මහත්මියගේ සිත රිදවන්නට අකමැත්තෙමි.ඒ අඩුම තරමින් ඕ අම්මාට වඩා එක්වරක් හෝ මා"පුතා"නමින් අමතයි.අම්මා පුතා යැයි මට පවසන්නේ බාප්පා නිවසේ නැති විට වග මා හොඳින් දනිමි.
"පත්තරේටත් ගියා කිව්වනෙ,අද නම් අතේ සල්ලිත් ඇති නේද?ඒ වුනාට අද රෑට කෑම අරගනම තමා පුතා යන්නොන හොඳද?හේමන්ත නම් ටවුන් එකට ගියා,අන්කල් උඩ ජිම් එකේ.කැමති නම් යන්න."

"හොඳයි නැන්දෙ මම උඩට යන්නම්"
"පුතා...?"
යන්නට ගිය ඇය නැවත හැරුනාය..ඒ දෑස් වියපත් නමුදු විමසිලිමත් ය.
"දන්නවද?ස්කෝලෙන් ඔයාලට සතියක් පංති තහනම් කරලා කියලා පුතා"
ගැඹුරු සුසුම පිටවූයේත් මා හිස දෙපසට වනන්නට ඇත්තේත් එකම මොහොතක වන්නට ඇත.අප නිවැරදි නමුදු එවැන්නක් අප සියල්ලෝම බලාපොරොත්තු වීමු.
"අපි වැරැද්දක් කලේ නැහැ නැන්දෙ.පාඩුවෙ ඉඳිත්දි උන් තමයි අපිට ගැහුවෙ"

මම හිතේ බරින් පමණක් නිදහස් වන්නට සූදානම් වීමි.අරණායක මහත්මිය තවත් අඩියක් දෙකක් මාඉදිරියට ආවාය.යමක් දොඩන්නට පෙරාතුවම ඒ වතෙ'හි වූ ගැඹුරු බව මට දැණින.එය හිතේ බර දෙගුණ තෙගුණ කළා මිස අන් යමක් නැති.
"පුතාගෙ බාප්පාත් ඇවිත් උන්නා.හැමෝම ඉස්සරහා පුතාට නොසෑහෙන්න දේවල් කිව්වා,ඒත් මම දන්නවා ඇත්ත පුතේ."
"මො..මො.ක.ක්ද නැන්දෙ?"

මගේ දිව සම්පූර්ණයෙන්ම වියැලී තිබිණි.වචනයට අකුරු සොයා ගන්නට සිදුවිනි.

"ඔයාලා කවුරුවත් වැරදි නැහැ පුතා,අපේ පුතාගෙ සම්බන්දය තමයි හේතුව ."

සාරි පොටට උරාගන්නට අමතක වූ එකම එක කඳුළු බිඳුවක් පමණක් ටයිල් පොලවේ විදුලි එළියක් දිදුලමින් තිබුණි.  

නිම්තෙර ලඟ හිඳ........,හත්වන දිගහැරුම.

................................................................................................
සිරුරේ තුවාල නිසි කලට බෙහෙත් ලැබූ නිසාවෙන් දෙතුන් දිනකින් සුවපත් විය.අම්මාත් බාප්පාත් මා පිලිබඳ නොතැකූ බැවින් මගේ තුවාල සිතට වදයක් නොවිනි.එසේ නමුත් වෙනදා මෙන් නොව නිවසේ හිඳියදී උඩුකය වසා හිඳින්නට ගත වූ තෙදින තුල මට සිදු විය.
නමුදු වතාවක් මා කාමරයෙන් පිටතට ආ කල්හි මගේ වෙනස අම්මාගේ නෙතුවලට හසු විය.ඈ මා හඳුනන්නීය,නාඳුනන්නී සේ උන්නේ වී නමුදු ඈ මා හඳුනන්නීය.

මගේ මව් පෙම උවමනාවෙන් මට යටපත් කරගත නොහැකිවා සේම අම්මාටද ඇගේ දරු පෙම උවමනාවෙන්  සඟවා ගන්නට නොහැක.අද එය බෙදී ගිය දෙයක් නමුදු දරු පෙම යනු දරු පෙමය.
"තුෂිර,මොකද ඔයා වෙනස් වෙලා  ?ඔයා මොනවා හරි හංගන්න හදනවා."
"මම  ?නැහැ...!හැංගුවයි  මට මේ ගෙදරින් අමුතුවෙන් ලැබෙන දෙයක් නැහැනෙ නේද?"
මගේ පිළිතුරෙන් අම්මාගේ සිතට ආ කම්පනය සඟවාගන්නට ඈ අසාර්ථක උත්සාහයක යෙදුනාය.

"පුතා මම... මගේ පුතාට  බැරිතරම්ම අසරණ අම්මා කෙනෙක් කියලා ඔයාට අමුතුවෙන් කියන්න ඕනද?"
වට පිට බලා කිසිවකු නොමැති වගට සැක හැර, ඕ පරෙස්සමින් වචන හැසිරූ බව මගේ සිතට නොතේරුණා නොවේ.
"තව අවුරුදු ගානකින් ඔය කතාවෙ අනික් පැත්ත මට කියන්න සිද්ධ වෙන්න එපා කියලයි මම පතන්නෙ"
සිතේ දුක දෑසින් පනින්නට පොර කෑවේය.කරන්නට දෙයක් නොමැති තැන මම වේගයෙන් ඇසිපිය සැලුවෙමි.
කඳුළු මිස එයින් දුක නම් යට ගියේ නැත.
" ඔයා මොකටද එක එක්කෙනා එක්ක ගහගන්න යන්නෙ තුෂිර  ?ඔයාට ඕන මගෙන් පළිගන්නද  ?"
අම්මාද වේගයෙන් ඇසිපිය සලනු මට පෙනුනි.
"කව්ද කිව්වෙ??"
මට අම්මාට කෑ ගසා'මගේ දේවල් හොයන්නෙපා 'යයි කියන්නට අවැසි වූ නමුදු මා නිහඬවම තේරුමක් නැති හිනාවක් දොරකඩ මල් නැති හෙන්දිරික්කා පඳුරට දමා මගට බැසීමි.
"බාප්පාට ඔයා ගැන ආරංචි වෙන දේවල් එච්චර හොඳ නැහැ.!ඒ නිසා රෑ වෙන්න කළින් ගෙදර එන්න බලන්න."
අම්මා මා පසුපසම ගේට්ටුව අසබඩ තෙක් ආවාය.ඒ බොහෝ කළාතුරකින් සිදුවන්නකි,ඒ ද බාප්පා ගෙදර හිඳී නම් නොවේ.
"ඇයි එයාට මගෙ හොඳ විතරද ආරංචි වෙන්න ඕන...?පාඩුවෙ ඉන්න කියන්න."

"පුතා ගෙ තාත්තා නම් කවදාවත්ම ඔහොම නැහැ.එයා මගෙ හිත රිද්දලා ගෙදරින් එළියට ගිහින් නැහැ....!"
අම්ම වැකිය නවතා දිගු සුසුමක් ඔහේ දියව යන්නට හැරියාය.
"ඒත් ඔයා ඒ වගේ නෙවෙයි....හ්.ම්.හ්."
මම පාපැදියට නැග ආපසු අම්මා දෙසට හැරුණෙමි.
"මේ ගෙදර...,මම තාත්තා ගෙ පුතා කියන එකේ අයිතිවාසිකමවත් ඔයාගෙන් මට ලැබෙන්නෙ නැතිවෙනකොට ,මම බෝධිසත්වයෙක් වෙන්න හැදුවට ඒක සාර්ථක නැහැ."
වතාවක් වත් ආපසු හැරී නොබැලූ මම පාපැදියේ පැඬලය තදින්,හැකි පමණ තදින් පෑගුවෙමි.

නිම්තෙර ලඟ හිඳ......,හයවන දිග හැරුම

......................................................................................................

"අර මනුස්සයා ඇවිත් අඬගහනවා බලපන්කො !"

ඔහු අවසාන වදන කීවේ තරමක තදෙනි.එනිසාමදෝ මට එදෙස බලන්නට සිත් විනි.

සිය දියණිය පාසලට භාර දෙන්නට පැමිණි තැනැත්තා මඳහසක් ද සහිතව අප දෙස බලා සිටියේය.

කලින් පසුපස අසුනේ හුන් ඔහුගේ දියණිය මෙවර ඔහු හා අසුන් ගෙන සිටියාය.

"අර බලහන්කො අරකි දැන් ඉස්සරහා ඉඳගන ඉන්න හැටි."

"උන්ගෙ කාරෙකේ ඒකි ඔලුවෙන් හිටගන උන්නත් උඹට මොකද බං?"

"පුතාලා ,අපි යමු .බෙහෙත් ටිකක් දාගමු.ඔක්කොමලා ඇවිත් නගින්න."

කාරුණික වූ නමුදු නියෝගයක්, විධානයක් ඒ හඬෙහි ගැබ්ව තිබුනි.

මම පාදයක් පෙරට තැබීමි."යමල්ලා!"ආපසු හැරී බලා අනෙකුන්ගේ හැඟීම් පිරික්සන්නට මට අවැසි නොවිණි.මම නිහඬවම මෝටර් රථය තුලට වැදීමි.විනාඩියක නැත්නම් දෙකක ප්‍රමාදයකට පසුව ගජමා ත් බිංකුණ්ඩාත් පැමිණ ,අසුන් ගති.

.................................................

සිරුරේ වූ තුවාල වලට බෙහෙත් දැමූ පසු දොස්තර ගාස්තුව ගෙවන්නටද ඒ පුද්ගලයා සැරසුනේය.ඔහු කරදර වින්දා බොහෝය.

"අන්කල් අපි නිසා කරදර වින්දා ඇති.තරහා වෙන්න එපා ,බිල අපි ගෙවන්නම් .පොඩ්ඩක් අපිව තේරුම් ගන්න  "

බිංකුණ්ඩා දරදඬු නොවන එහෙත් බැගෑපත් ද නොවන තත්වයක හිඳ කරුණුවටහා දෙන්නට උත්සාහ කරමින් උන්නේය.

සිය උපනෙතු ගලවා එදෙස මොහොතක් බලා හිඳ අනතුරුව අපදෙස ඊට වඩා කාලයක් බලාසිට කෙටි සුසුමක් වාතලයට මුසු කළේය.

ඔහු අමනාප වේ දැයි බියක් මට අහේතුකවම දැණුනි.

"පුතා.. කොළුකම කියන්නෙ ඒකට.මගේ විරුද්ධත්වයක් නැහැ.ඒත් තවමත් මම හිතන්නෙ ඔයාලව ඔයාලගෙ ගෙවල් වලට ඇරලලා එන එක මගේ වගකීමක් කියලයි."

මට අර සන්සුන් එහෙත් ආඩම්බර දෙනෙතු දෙස බැළුනි.ඒවාද මා දුටු නමුදු එසැනින්ම ම'නෙතු බැම්මෙන් ඇගේ නෙතු මඟහරින්නට වග බලාගති.මගේ නෙත් කෙවෙනි දැවිල්ලෙන් වෙළුනි.ඒ සිරුරේ වූ තුවාල අරභයා නම් නොවන වග මා දැන උනිමි.

"කමක් නැහැ අන්කල් ,මේ දේවල් උවමනාවටත් වැඩියි.අපි යන්නම්. අනික අපි ඉන්නෙ එකම හරියක නෙවෙයි,ඒක නිසා අපිව ඇරලවන එක ඇත්තටම අන්කල් ට කරදරයක්."

මේ කරුනාවන්ත මිනිසා ගේ මනුසත්භාවයටත් වඩා ඇගේ නෙත්වල තිබූ ගර්වය මගේ සිත පාරවන්නට ඇත.එහෙයින්ම මා ඔහු පිලිකෙව් කලෙමි.

සිය උපනෙතු පිසදා යළි පළඳා සිය බැල්ම පිළිබඳ සෑහීමට පත්වූ ඔහු මුව විවර කළේය.

"හරි පුතා මමත් ඔය වයස පැන්නානේ,හැබැයි ඉතින් කොළුකම් කොළුකම් වලින් එහාට යවන්න හදන්නෙපා"

ඔහුගේ අවවාදාත්මක කථාවට ගජමා හිසකසා බිමට හිනැහුනු අතර,බිංකුණ්ඩාත් මමත් ඔහුගේ සුරත් බදා ස්තූති කළෙමු.එහෙත් ඒ ආඩම්බරකාරී නම් වතාවක් වත් වැරදීමකින් හෝ අප දෙස නොබලන්නට ප්‍රවේසම් වූවාය.

"අන්කල්ට බොහෝම ස්තූතියි!"

නිහතමානී සිනහවකින් සියල්ල පිළිගත් හෙතෙමේ අපට පිළිතුරු පෑවේ වචන තුනකිනි.

"පුතාලා මමත් තාත්තෙක්"

සහේතුකව ඉපැදි විසල් දුකකුත් සමග මට මගේ තාත්තාව සිහිවුනි.

"නිම්තෙර ලඟ හිඳ" ......පස්වන දිගහැරුම..!

බොහෝ සේ දිගටි නොවූ ඕවලාකාර හිස,වෙහෙරක මුදු හැඩය සිහිගැන්වූ නළලත,විසල් සන්සුන් නෙතු,මනා සේ වාත්තු කර නිමැවූ නාසය ,සිහින් දෙතොල්,උල් නිකට, ආදී සියල්ල එකට කැටි වූ තැන මා දුටුවේ නවීන පන්නයේ "ෂර්මිලා තාගෝර්" කෙනෙකි.
අදහන්න, ඇය ෂර්මිලා තාගෝර් ට වඩා සුන්දරය.තර්කයක් නැත.

"ඉන්නකො දරුවෝ,මේ පුතාලට කරදරයක් වෙලා වගෙයි.බලන්න,ඇඳුම් හෙමත් ඉරිලා.!"
හෙතෙමේ සිය දූ ඇමතූ මුත් මට හැඟුනේ බෝසේ සන්සුන් හඬින් දුන් අණක් පරිද්දෙනි.
මම තවත් වතාවක් ඒ නෙතු සෙවීමි.ඒවා අප හුන් පසට අනෙක් පස  තුබූ මොනවාදෝ සොයමින් උන්නාය.

"පුතාලා ට කරදරයක් වෙලා වගෙයි.ඔයාලාට උදව්වක් ඕන කියලයි මම හිතන්නෙ,මට පුලුවන් ඔයාලාට උදව් වෙන්න."
සැවොම පිළිතුරක් බලාපොරොත්තුවෙන් එකිනෙකාගේ මුහුණු පිරික්සුවෝය.
එහෙත් ලැබුනු දෙයක් නම් නැත.එම තැනැත්තාම යලි කට හඬ අවදි කළේය.

"තුවාල වෙච්චි පුතාලා මේ කඩේ ගාව ඉන්න.මම ආපසු එත්දි ඔයාලව ගෙවල් වලට ඇරලවන්නම්.ඒ ගමන්ම  තුවාල වලට බෙහෙත් දාගමු.!"

එ නාඳුනනා තැනැත්තා පාසල තුලට ගියේ අප ඉදිරියේ පොරොන්දුවක්ද තබාය.
යන්නට පෙරාතුව මා කුමක්දෝ නොදන්නා කාරණයක් උදෙසා ඒ සන්සුන් දෙනෙතු සෙවීමි.
මා ජීවිතයේ කිසිදා නොදැකි හැඟීමකින් ඒ නෙතු පිරී තිබුනි.

"කව්ද බං ඒ උත්තමයා..?"
ගජමා බැලුවේ මා දෙසය.
"කව්ජ..?ඇයි උඹ හිතුවෙ මම ගොය්යගෙ ඇනෙක්ස් එකක පදිංචි වෙලා ඉන්නවා කියලද?එහෙම නැත්නම් ජේම්ස් බොන්ඩ් කියලද?"
"පලයං බං යන්ඩ!උඹ මේ අනාගත් නෑ කමක් හදාගන්ඩ වගේ හිටි හින්දා මම ඇහුවෙ"

" 'නෑ' කමක් හදාගන්ඩ මට 'ඕනෑ' නෑ.මට දැන් ඕන මේ හිඟන්නො වගේ ඉන්නෙ නැතුව ගෙදර  යන්න විදිහක් හොයා ගන්න.කට වහං  ඒ ගැන පොඩ්ඩක් හිතහං,වාචාලයා වගේ කියවන්නෙ නැතුව."
මගේ දෑත් මිට මෙලවිනි.වචනවලද ගින්දර තැවරී තිබෙන්නට ඇත.
"මේ හ් ,වඳින්නම්. උඹලට ගහගත්තා මදිද බං?පලයල්ල ශාන්ත අය්යගෙ කඩේ පිටිපස්සට.මම ෂර්ට් දෙක තුනක් අරන් එන්නම්,ඉන් පස්සෙ අර ගොබිලා උඹලව ගෙනිහින් දාවිනෙ යන්න ඕන තැනකට.
.................................................................................................

හේමන්ත ගෙනා ඇඳුම් වලින් සැරසී අප පාසල් පටුමග ගෙවා මහ පාරට පැමිනියෙමු.අපට ඉන්නට කියූ පුද්ගලයා පිළිබඳව කිසිවකු තැකීමක් කළේ නැත.'එතොත් ආවාවෙ' යන්නට වඩා හැඟීමට වඩා යමක්,අප කිසිවකු තුල ඔහු සම්බන්ධයෙන් තිබුනේ නැත.
"උඹ හෙට එනවද තුෂිර?"
බිංකුණ්ඩා ඇසුවේ මගෙනි.
මම ගජමාගේ මුහුණ දෙස බැලීමි.

"එමුද ?"
"වන්නියාගෙන් තත්වෙ දැනගෙනම එමු.පිනාට සීන් එක ලීක් වෙලා තිබුනොත් කොහොමටත් සතියක ටොපියක් ෂුවර්.පොඩ්ඩක් බලලා එන එක ඇඟට ගුණයි."
එසැණින්ම වාගේ අප අසලින් නැවතූ වාහනයක නළා හඬක් ඇසුණි.
" තුෂිර..?"
බිංකුණ්ඩා ගේ හඬ මොහොතක නිහඬ බව බිඳලුවේය.
"මොකද බං...??".


විරාමයකට අවසරයි.......!

"නිම්තෙර ලඟ හිඳ " සිව්වන දිග හැරුම.....

"උඹලා හිතන්න එපා මේක මෙතනින් ඉවරයි කියලා...මේ පටන් ගත්තා විතරයි..ඒක දැනගනිල්ලා."

හේමන්ත ගේ කමිස කොලරයෙන් ඇල්ලූ තැනැත්තා යළි යළි පාරම් බෑවේය.

"තුෂිර මේ ........ගෙ කට තවමත් වැහිලා නැහැ වගේ.තව දෙක තුනක් වනලා යංද?"

ඕන්නෑ ගජං,සෙනග එහෙන් මෙහෙන් පිරෙන්න කලින් යමන් ස්කූල් එක ඇතුලට.නෝන්ඩි නොවී."

මා වෙනුවට හේමන්ත පිලිතුරු දුන්නේය. බොහෝම නිවීසැනසිල්ලේ පිලිතුරු දුන්නේය.

"උඹලට ගොඩක් ස්තූතියි මං වෙනුවෙන් ඉස්සරහට ආවාට.මාව මරන්න හැදුවත් මම කොහොමද බං ඌට ගහලා ගිහින් හෙට අර කෙල්ලගෙ මූන බලන්නෙ?  මොනවා කලත් ඌ දිලානි අක්කගෙ අය්යා.මම උඹලත් එක්ක උන්ට ගහන්න නාවට මොකුත් තරහක් තියනව නම් උඹලටතේරුන දවසක මට සමාව දීපල්ලා.ඒත් උඹලට අද උඹලට ඕවා තේරෙන්නෙ නැහැ මචන්."

හේමන්ත පාසල් පටුමගට හැරෙමින් කීවේය.ඊට පෙරාතුව විසීරී ගිය අපගේ පොත් පත් අප'තට දුන්නේ ද ඔහුය.කිසිදු හැඟීමක් තොරව අපිදු හේමන්ත පසුපස වැටීමු.පාසල් ගේට්ටුව අසලටම පැමිනෙනා තෙක් කිසිවකු කිසිවක් දෙඩුවේ නැත.අවසානයේ මුව විවර කලේ ගජමාය.

"උඹලා හිතනවාද අපිට මේ විදියට ස්කෝලෙට ගිහින් අද දවස කරදරයක් නැතිව ගත කරන්න පුලුවන් කියලා...?" 

"කව්ද බං අද ස්කෝලෙ ඉන්නෙ?මම උඹලට කැඩෙට් රූම් එකෙන් ඇඳුම් ඉල්ලලා දෙන්නම්.උඹලා අද ආපහු පලයල්ල,මම උඹලට නෝට්ස් කෙල්ලො ලව්වා ලියවලා දෙන්නම්.හරිනෙ?"

හේමන්ත සිත රැඳි සැළසුම විස්තර කලේය.

"මොන කෙහෙල්මලකින් හරි කමක් නැහැ මට ගෙදර යන්න ෂර්ට් එකක් හොයලා දියන් මචං.මේක ඇඳන් 'ජිප්සීස්'වගේ යන්න බැහැ පාරෙ...!"

මම කලහ කරත්දී ඉරුණු සුදු කමිසය පෙන්වා කීමි.එය ඉරී ඇත්තේ යළි පිළිසකර කළ නොහැකි අයුරිනි

'බ්‍රාස්ස්!!!"

"තුෂිර අයින් වෙයන් යකෝ ....රෝද හතරක්....අයින් වෙයන්...!"

ගජමා කෑගසත්දී ඒ මෝටර් රථය අප අසලටම පැමිණ තිරිංඟද තද කර අවසන්ය.,පහත් කළ පැති වීදුරුවෙන් මැදි වයසේ වූ බොහෝම කරුණාවන්ත පෙනුමැති පුද්ගලයකු හිස එළියට දැමුවේය.

"පුතාලා පාරෙ යත්දි ඔයිට වඩා සැලකිලිමත් වුනොත් හොඳයි නේද..?"

ඒ නිවුණු පෙනුමැත්තා පෙනුමටම ගැලපෙන ස්වරයකින් අප ඇමතුවේය.ඉඳින් අපගේ මදාවි කම් කිසිවක් නැගී සිටියේ නැත.

"සොරි අන්කල් අපි කල්පනාවක ආවෙ...!අන්කල් ස්කූල් එකටද යන්නෙ?"

හෙතෙමේ සිය සන්සුන් සිනාව නැවත වරක් පෑවේය.

"ඔව් පුතා...!මගේ දුව ඇඩ්වාන්ස් ලෙවල් කරන්නෙ...!"

"තාත්ති අපි යමුද...?"

නිවීසැනසිල්ලේ මෝටර් රථය තුලින් ගැලූ ගීතවත් හඬක් ඔස්සේ මගේ නෙතු දිව්වේය.

අදහන්න,

එහි උන්නේ මා මෙතුවක් දැකි සුන්දරම තැනැත්තියයි.සිත්තමකටත් වඩා ඕ සුන්දරය.

                                                                 

නිම්තෙර ලඟ හිඳ....තෙවන දිග හැරුම.

'තුෂිර..?"
ගජමාගේ වදනේ ප්‍රශ්නාර්ථයක් තිබුනේ නමුදු කිසිවක් ක්‍රියාත්මක කරන්නට තරම් එහි සූදානමක් තිබුනේ නැත.මා ද දෙවුර හකුලුවා කීවේ වදනකි.
"මන්දා බං..!"
 අප අසලට පැමිණි සිව්දෙනා ගෙන් එකෙකු සිය හිස් ආවරණය ගැලවූවේය.ඔහු උන්නේ හේමන්තට සමීපයෙන්ය.
හෙමන්තගේ දෑස් විසල් වූයේ විශ්මයෙනි.හිස් ආවරණය ගැලවූ තැනැත්තා කොහේදී හෝ දැක තිබූ නමුත් කව්දැයි නිශ්චිතවම කියන්නට තරම් මගේ මතකය ශක්තිමත් නැත.


මම බිංකුන්ඩා දෙස බැලීමි.
"දිලානි අක්කගෙ අය්යා බං.."
අමුත්තා ඒ වන විටත් හේමන්තගේ කොලරයෙන් අල්වා හමාරය.මා වහා ඔහු අසලට ගියෙමි.අපේ පිරිවරද ඔහු වටාය.
"  තමුසෙට මාව අඳුනන්න බැරිවෙන්න විදිහක් නැහැනෙ නේද?තමුසෙට දෙතුන් වතාවක් කිව්වා මගෙ නංගි එක්ක තියන සම්බන්ඳෙ නතර කරන්න කියලා.හොඳින් කියන දේවල් තමුසෙට තේරෙන්නෙ නැත්ද ඕයි..?"

කිසිවක් නොකියු හේමන්ත කරබාගනම උන්නේය.
"  අද මම තමුසෙගෙ ඇට තලනවා.අක්කෙ අක්කෙ කියකියා ඇවිත් කෙල්ලො අමාරුවෙ දාන්න හදනවට."
ඔහු හේමන්තට පහර දීමට එසැවූ සුරත මා වහා පහත හෙලීමි.
"එච්චර හරියක් නම් කරන්න බැහැ අය්යෙ ,හොඳින් කතා කරලා කරන දෙයක් මිසක්." 

" ඔව් අය්යෙ ඔයාගෙ නංගිට දහ අට සම්පූර්ණයි.අපේ එකාට තව මාස කීපෙකින් දහටයි.අනික ඔයාගෙ නංගිට හේමන්ත ගෙන් අඩු පාඩුවක් වෙන්නෙ නැහැ.ආදරේ කරන්නෙත් උන් නම්,කසාද බඳින්නෙත් උන් නම්,බැඳලා ජීවත් වෙන්නෙත් උන් නම් නිකන් බොරුවට ගාය හදාගන්නෙ නැතිව ඉන්න අය්යා..!"
ගජමාට තමාගේ අදහස අවසාන කරන්නට පමණක් කාලය ලැබිණි.

කෙසඟ සිරුරින් යුත් ගජමා වීසි වී ගොස් අසල වූ දිය පහරට වැටුනි.මගේත් බිංකුන්ඩා ගේත් හිස් මුදුනට යක්ෂයා ආරූඪ වූවේය.
හේමන්ත නිසලව බලාහිඳියදී අප දෙදෙනාම පැන ගජමාට පහර දුන් පුද්ගලයාට පහර පිට පහර එල්ල කළෙමු.ඔහු වේදනාවෙන් ඇඹරී බිම පෙරලුනි.
" අඩෝ උඹලා අපේ වුන්ට ගහන්න තරම් චන්ඩිද ඩෝ..?"
එක් වරම නොසිතූ මොහොතක බයිසිකල් දම්වැලක් මගේ සිරුර පුරා එතී ගියේය.ගජමා පැමිණ එකෙකුටත්,බිංකුන්ඩා තවකෙකුටත් පහර දෙනයුරු ඉවසිය නොහැකි වේදනාවෙන් වුවද 

දැකීමෙන් ධෛර්යමත් වූ මා පැන මට පහර දුන් පුද්ගලයාගේ මුහුණ පුරාවට පහර පිට පහර දුනිමි.

"  අවලම් බල්ලා ,එක එකාගෙ ගොටු ලෙව කකා කොල්ලෙකුට අත උස්සන පාහරයා..."

මෙහි ලා ලිවිය නොහැකි බොහෝ දෑයින්,බැණ වදිමින් අප අසිහියෙන් මෙන් ඔවුන්හට පහර දුන් අප අවසානයේ ,ඔවුන් පැමිණි යතුරු පැදිද අසල වූ මඩ වගුරට පෙරලා දැමුවෙමු.

මගේත් බිංකුන්ඩාගේත් මුවපැලී ලේ ගලා විත්  තිබුණි.

ඊට අමතරව මගේ පිටත් පපුවත් තුවාල වී,කමිසය ඉරී තිබුණේ පලමුවෙන්ම වැදුනු දම් වැල් පහරිනි.

"නිම්තෙර ලඟ හිඳ "දෙවන දිග හැරුම.......!

"යනෙන මගතොට 
දකින ඉඳහිට
දුටුව නොදුටුව
සේම යනු මැන.
යළිදු මඟකදි
හමුවුනෝතින්
සඳවතියේ
මඟ හැරපන්නේ..."

මා ගෙට ගොඩ වෙත්දී අම්මා මා වීදුරුව ගැසූ ශබ්දය ඇසී දෝ උළුවස්සෙන් කර පොවා හිඳියාය.විසල් ප්‍රශ්නාර්තයක් ඈ වත පුරා තිබෙනු මා දුටිමි.

"මොකද පුතේ ?"
කියන්නට දහක් දෑ සිත පුරා කැකෑරුනද සියල්ල සිතෙහිම තිබෙන්නට හැර මගේ කාමරයට වැදී දොර වසා ගතිමි.
"මොකජ පුචේ තමයි,ඉහ තිබිච්ච තැනට කර එනකොට අම්ම අප්ප අමතක වෙන්න තව ඒ හැටි කාලයක් යන එකක් නැහැ"

බාප්පා පැමිණ සියල්ල ඔහුගේ වාසියට හරවා ගන්නා සැටි ඇසුනු මුත් එය නිවැරදි කරන්නට යන්නට මා නොසිතුවේ දෙකරුණක් නිසාවෙනි.ඔහු බීමත්ව සිටීමත්,මගේ වරදම උලුප්පා පෙන්වන බාප්පාට මා කෑගැසුවෝතින්, එයම ,ඔප්පු කරන්නට කදිම අවස්තාවක් වන නිසාවෙනි.

අප රකින්නට කියා බාප්පා ආ මුත්,හැමදා සේම එදාද තාත්තා ගේ පාරිතෝෂික දීමනාවෙන් ඉදෙන බත් පතට කිසිවකු අතක් වත් තැබුවේ නැත.බීමත් කම බාප්පාගේ කුසගින්න වලකාලූ අතර අම්මා මා නොමැති නිසාවෙන් යුත් දුකින් කෑවේ නැත.කරකියාගත හැකි යමක් නොමැති දුක,පසුතැවිල්ල නිසා මට කුසගිනි නොදැනින.

                                            ...................................................................

රාත්‍රිය අසුන්දර වුවද උදෑසන පැහැබර එකක්ම විය.

මමත් බිං කුන්ඩාත්,ගජමාත් පාසලට හැරෙන තැන වූ බෝක්කුව මත වාඩි වීසිටියෙමු.පාසල ඇරඹී පැය භාගයකට වඩාගත වී නොතිබෙන්නට ඇත.පෙරදා සිදු වූ දෑ නිසාවෙන් මට සියල්ල අපුලවී තිබින.

"කෝ බං මේ ලුය්යා තාමත් නැහැනෙ.මොන මඟුලක ගියාද මන්දා?"

ගජමාට නිහඬ බව කටු අනින්නට ඇත.

"ඒක තමයි බං... මේ ගොරකයා තාමත් නැහැ.අදත් අර 'ලොකු එක්කෙනාගෙ' ගෙදර රිංගලාද දන්නෑඅනිත් එක උදේම දෙක 'මරේ'ගෙ.එක පාරක් 'කච' ගෑවොත්,පීරියඩ් දෙකම 'කච'."

බිං කුන්ඩා සිය අත රැඳි සිගරට් කොටය බෝක්කුවෙන් පහල ගලා යන ජල පහරට අතහැරියේය.

"කව්ද බං මරේ ගෙ දෙක ඉවර වෙන්න කලින් යන්නෙ?තව ටිකකින් ලුය්යා එන්නෙ නැතෑ.කැන්ටිමට ගිහින් කාලා මරේ යන සිල්වා එන අතරේ පන්තියට ගිහින් ඉම්මු.ෂේප් නෙ වැඩේ?"

"ෂෙප් වෙන්නෙ නැහැ පිනා ට හෙම මාට්ටු වුනොත් .!"

කොහේදෝ සිට ලුය්යා ආවේ එසේ පවසාගනය.

"යමන් යමන් දැන් මරේ යන්නත් හිත හදාගන ඇති.සිල්වා එන්න කලින් වඩයක් ප්ලේන්ටියක් බඩට දාගන්නත් එපායෑ."

එක් වරම අප අසලින් ට්‍රේල් වර්ගයේ යතුරු පැදි කිහිපයක් මහා හඬින් තිරිංග දමමින් නතර කෙරින.අප සිව් දෙනා උනුනුන්ගේ මුහුනු වල රැඳි හැඟීම් පිරික්සුවා මිසකිසිවකු කිසිවක් කතා නම් කලේ නැත.

නිම්තෙර ලඟ හිඳ......පලමු දිගහැරුම.

...............................................................................................

ඉතින් අවසරයි............

ඈත පෙනෙන වෙරලුලන්ද ගුරුපාර සිතුවමක් කරමින් හිරු බැස යයි.රාස්සිගේ අව්ව වැටී සියල්ල රන්වන් පැහයට හැරී තිබේ.නටුවට බර වැඩි නිසාවෙන් අරලිය මලක් ගිලිහී බමරයක් මෙන් කැරකී බිමට වැටෙනු මම බලා සිටියෙමි.

කනත්තේ සිටිනුයේ අනාරධිතවම පැමිනියහුන් ය.ඔවුන් එහි ආ පසු තමා සමග එන්නැයි කිසිවකුට අඞගසන්නේ නැත.යන විට කිසිවකුට කියා යන්නේද නැත.මා ද කනත්තට සිතුනු  විටෙක පැමින සිතුනු විටෙක ආපසු යමි.වෙනසකට ඇත්තේ මා මියෙමින් ජීවත්ව හිඳීම පමනෙකි.

"තුෂිර ,තවත් ඉවර නැද්ද බං උඹේ ඔය ඇඳිල්ල?උඹලගෙ බාප්පා ආවොතින් හෙම පටන් ගනී කන් වලින් ලේ එනකම්ම දෙඩවිල්ල.දැන් ගෙදර ගියොත් හොඳ නැද්ද?"

වන්දනා,ඕ මගේ අසල්වාසිනියයි.

මගේ දුක,සතුට,පසුතැවිල්ල ආදී සියල්ලටම කන් දෙන්නී ඇයයි.

අම්මාට නැති අයිතියක් ඕ විටෙක මවා,මට ඔවදන් දෙන්නීය.

"ටිකකින් යනව වන්දනා.තාම ඉවර නැහැ."

"කාටද ඔය අඳින්නෙ?"

තුත්තිරි ඇනෙනවාට බියෙන් දණහිස දක්වා ගවොම හකුලා ගත්තී කනත්ත දෙසට ආවාය.අඩ නිරුවත් දඟ යුගෙහි තුත්තිරි ගෑවීමෙන් හීන් කිතියකින් වන්දනා පෙලෙනු මා දුටිමි.

"ඉර බහින වෙලාවට කනත්තකට තියා පාරෙවත් යන්නේ නැහැ ගෑනු ලමයි.උඹ ඒක නොදන්නවා වගේ එන හැටි."

"ඒ තනියෙන් බං.දැන් මෙතන හොල්මන් එක්ක කය්ය ගහන උඹව දැක්ක නම් ඔය කතාව හදපු කෙනා ඒක මකලා වෙන එකක් කියනව ෂුවර්."

"මම හිනාවෙන්නද?"

"හිනාවෙන්න නෙවේ,මම අහපු එකට උත්තර දීපන්.කාටද ඔය අඳින්නේ?"

වන්දනා මා නිම කරමින් හුන් චිත්‍රය දෙසට සුරත දිගු කලාය.මට ඈ අවුස්සන්නට සිතුනි.

"ගොනාට නම් නෙවේ"

ඕ මා පින්සල් සේදූ වතුර වීදුරුව අතට ගත්තීය.

"යකෝ මම ඇහුවේ ඔය අඳින චිත්‍රය කාටද කියලා?"

"ආආආ මේක මේ සාහිත්‍ය දිනයට එලි දක්වන බිත්ති සඟරාවට."

"මට උඹෙන් පොඩි කාරණාවක් තියනව අහන්න.හැබැයි මට ඇත්තම කියපන් හරිද?"

මම අඳිමින් වුන් පින්සල ආපසු ගෙන වන්දනා  දෙස හැරී බැලීමි.ගැඹුරු දෙනෙතින් ඕ මදෙස බලා හිඳියාය.

"යකෙක් දිහා බලනවා වගේ මොකද?මේක කනත්ත වුනාට මම යකින්නක් නෙවෙයි."

"මෝහිනී කියන්නෙත් යකින්නක් තමා."

"විහිලු නවත්තපන් බං තුෂිර...ආආ අන්න උඹගෙ බාප්පා එනවා.බෙල්ල සාක්කුවෙ.මටත් එක්ක කියන දේ කියන්න කලින් මම යනවා.හෙට ඉස්කෝලෙදි හම්බ වෙමු."

අඩියට දෙකට කනත්තේ සීමාව පැන, වන්දනා සිය මිත්තණිය සමග වෙසෙන නිවස දෙසට දිව ගියාය.නමුදු බාප්පා ගේ මත් වූ දෑස වසා පැනගන්නට නම් ඕ අපොහොසත් විය.

"ඒයි ....කුමාරිහාමි තනියෙන් දුවන්නෙ ඇයි  උඹේ ප්‍රේමවන්තයාවත් අරගනම දුවපන්.පැනලා යන්නෙ දෙන්නත් එක්කමයි..."

දෝතින් මුහුන වසා ගත්තී විලියෙන් දිව ගියාය.

"හිහ් බලාපල්ලකො මූ රවන හැටි....රව රවා ඉන්නෙ නැතුව දුවපන් උඹත් අරකිගෙ පස්සෙන්.එතකොටනෙ පිල්ම් එක හරියටම ඇට් කොලා වෙන්නෙ." 

තාත්තා මිය ගියායින් පසු මගේ යහපතට යැයි කියා බාප්පා අපේ ගෙදර පැමින පදිංචි විය.සැබෑවටම අපගේ ජීවිත වලට කනකොකා හැඬුවේ එදා සිටය.

"තාත්තගේ මල්ලි වෙච්ච පලියට අපි හැමදාම ඉවසුවට බාප්පේ,බීපු පලියට බලු කතා කියන්න එපා"

නෑ කමින් බාප්පා වුවද ඒ බීමත් නරුමයා පාමුල පින්සල් සේදූ වීදුරුව කුඩුවන්නට ගැසූ මම පිට කරගත නොහුනු කේන්තිය දුකක්ව නෙතු පුරා ගලත්දී ඇඳි සියල්ල කනත්තේම තිබෙන්නට හැර ගෙතුලට වැදීමි.

ආරම්භයක් නම් නොවන මුත්............

ish,a,g l,ska ,,,,,,,,,,,,,    ලියන්නට දහසක් දෑ තිබුනත් ලියeවෙන්නේ සෙමෙනි.මතකය පුරා ඔබ රෑදී සිටින බeවින්,අකාරුණිකව එය අවුස්සා ඔබ පෙලන්නටද සිත නොදේ.නමුදු දුකක්   නොසිතෙන්නේද ඔබටමය.කොතරම් පවුරු බeන්දත්,වටහා ගන්නාසේ අයeද සිටියත් සිත සිතන්නේ ඔබ ගeනමය.

දවසින් දවස ගෙවි ගොස් වසර ගණන් ද ගෙවි ගොසිනි.ඔබ දුර ගොස් අeති නමුදු මා තවමත් ඔබ තබා ගිය තeනමය. 'මෙච්චර දුරක් ඔයත් එක්ක ආවෙ,ඔයාව දාලා ආපහු යන්න නෙවෙයි අය්යෙ'

දිනක් ඔබ එසේ බස් රියක පෙම් මුල්ලේ හිද සeනසිල්ලේ දෙඩුවාය.මාද ඉන් අපමණ සeනසුනෙමි.එහෙත් ඒ කී කලකට නම් ද? සeබeවින්ම ඔබ මා දමා ආපසු ගියේ නeත,ඉදිරියටම ගියා මිස.නeවතුනේ මාය. තවමත් බලා ඉන්නේ ද මා පමණි.

මට නිරන්ජලා සරොaජිනී ගeයු ගීයක් සිහියට නeගේ.

'ඔබ අeදී යයි ඈත අහසේ

සරුන්ගලයක් සේ

මම බලා ඉමි නිසොල්මන් වී

පුරුදු ලෙස දුක සේ'

එදවස ආදරයේ පෙරපර ගලපන්නට ඔබ තරම් මා නොදeන සිටි වග නම් සබෑය. එහෙයින්ම ඔබගේ රුචි අරුචිකම් හා ඔබව තේරුම් නොගත්තා යයි කිසිවකු කීවොත් මා ඔහු හා තර්ක කරන්නට පeකිලෙමි.එසේමුත්,හිත පිරෙන්නට පෙම් කරන්නට නම් මා දeන උන්නෙමි.ඒ වග ඔබ හොදාකාරවම දeන උන් වගද මා දනිමි.

'එහෙම ගියොත් ඉතින් මම ඔයාව බලෙන් නවත්වා ගන්න හදන්නෑ.හeබeයි මම ලxකාවෙන් යනවා.මේ දේවල් දeක දeක මට ඉන්න හිත හදාගන්න අමරු වග ඔයා දන්නවනෙ'

'එහෙම වෙන්නෑ අය්යෙ.ඔයා මොනම හරි දේකට ලxකාවෙන් යනවා නම් ඒ යන්න ඔන මාත් එක්ක.'

මා සිත සහමුලින්ම අවුල්ය,කිසිවක් පිලිවෙලකට ගeලපී එන්නේ නeත.එය එසේ වූවා කියා ඔබට වeරදි කියන්නට ම'සිත නeවෙන්නේ නeත.

'ඔයාගෙ පeත්තෙන් හිතන්නෙ නeහ e කියල හeම වෙලේම කිව්වට ඔයාට මම කොච්චර ආදරේද කියල මට කියාදෙන්න තේරෙන්නෙ නeහ නxගි.වතාවක් දාලා ගිහින් බලන්න,මාව කොච්චර අවුල් වේවිද කියලා.'

මාගේ /කියාව හeර අනෙකුත් සියල්ලෙහි අeති අවුල් බව කෙතරම් දeයි දන්නේ මා පමණි.වතාවක් හෝ දුටුවහොත් ඔබද එය වටහා ගනු නියතය.

'මම ගියොත්නෙ ඔයා අවුල් වෙන්නෙ අය්යෙ.අපට එකතු වෙන්න පුලුවන් වේවි. හeබeයි මම කeමති නeහe  විහින් අවුල් වෙන්න හදනවට නම්'සදාදරණීය ශානුQ...............!

එකම වතාවක් පeමිණ මා නිවා නිරවුල් කරදෙනු මeන. එකම එක වතාවක්!